برخی از متداول ترین عوامل هسته زا برای پلی پروپیلن عبارتست از:
عوامل هسته زای ذره ای معمولاً ترکیباتی با نقطه ذوب بالا هستند که از طریق ترکیب با مذاب پلیمر در آن پراکنده می شوند. این ذرات به عنوان “هسته های نقطه ای” متمایز عمل می کنند و رشد کریستال پلیمر بر روی آن ها آغاز می شود.
عوامل هسته زای محلول، که به آن ها هسته زاهای “حساس به ذوب” نیز گفته می شود، به طور معمول دارای نقطه ذوب کم هستند و در PP مذاب حل می شوند.
برخی از هسته زاهای متداول، مانند بنزوات سدیم و تالک، اندازه اسفرولایت ها را به میزان کافی برای داشتن یک قطعه قالبگیری شده با کدری کم و شفافیت زیاد کاهش نمی دهند. به طور کلی شفافترین حالت زمانی حاصل می شود که از هستهزاهای محلول استفاده شود.
اگرچه این هسته زاها عمدتاً برای دستیابی به شفافیت بالا و پایین آوردن کدری مورد استفاده قرار می گیرند، اما همچنین باعث بهبود خواص فیزیکی و کاهش زمان سیکل نیز می شوند.
هسته زاها و شفافکننده ها همچنین می توانند بر اساس خانواده شیمیاییشان نیز دسته بندی شوند.
عوامل هسته زای غیر آلی به عنوان مثال تالک یا سولفات باریم هستند. نانوکلی ها مانند مونتموریلونیت نیز دارای اثر هستهزایی بر روی پلی پروپیلن، پلی استرهای ترموپلاستیک، و پلی آمید هستند که منجر به افزایش سرعت هسته زایی و نیز افزایش درجه کلی تبلور می شوند. اکسیدهای فلزی مانند دی اکسید تیتانیوم یا اکسید منیزیم، فسفات ها، کربنات ها یا سولفات ها، از فلزات ترجیحاً قلیایی خاکی (گروه دوم جدول تناوبی)، نیز جز این دسته قرار می گیرند.
مواد افزودنی آلی از مشتقات سوربیتول گرفته تا اسیدهای مونو یا پلی کربوکسیلیک و نمک های آن مانند اسید -tert-4بوتیل بنزوئیک، بنزوات های سدیم یا لیتیوم، استرهای ارگانوفسفات یا فسفات، اسید آدیپیک، دی فنیلاستیک اسید، سوکسینات سدیم یا بنزوات سدیم، بسیار متنوع هستند.
به عنوان مثال، مؤثرترین عوامل هسته زای α، مشتقات مبتنی بر سوربیتول و فسفات های آلی هستند در حالی که عوامل هسته زای β، از جمله تری فنودیتیازین، اسید پیملیک همراه با استئارات کلسیم و… هستند.
ذرات هسته زا با اشکال سوزن مانند (مثل NA-11) می توانند منجر به ایجاد مقادیر مختلفی از جمع شدگی در جهت دستگاه و جهت های عرضی شوند. این ناهمسان گردی در جمع شدگی می تواند منجر به تاب خوردگی در قطعه نهایی شود. ذرات هسته زا با هندسه صفحه ای، مانند HPN-68L، می توانند از هر دو جهت جمع شدگی یکنواخت تری داشته باشند و در نتیجه تاب خوردگی کمتری نیز نشان می دهند.
اندازه ذرات کوچک تر منجر به بهبود هسته زایی می شود، اما از طرفی، پراکنش ذرات کوچک تر نیز دشوارتر است. برخی از ذرات هسته زا مانند بنزوات سدیم تمایل به تجمع مجدد دارند.
برخی از جاروب کننده های اسیدی مانند نمک های اسید چرب (به عنوان مثال استئارات کلسیم) ممکن است با برخی هستهزاهای خاص مانند استرهای فسفات و بنزوات سدیم ناسازگار باشند. با این هسته زاها باید از دی هیدروتالسیت (DHT-4A) استفاده کرد.
بنزوات سدیم غالباً تجمعاتی تشکیل می دهد که به سختی قابل پراکنش هستند.
سوربیتول ها برای داشتن بالاترین شفافیت، به دمای ذوب بالاتری نیاز دارند، زیرا باید کاملاً در مذاب پلیمر حل شوند. شفاف کننده های محلول دیگر مانند XT 386 در دمای پایین در PP حل شده و حساسیت کمتری به دمای ذوب دارند.
شرکت های تولیدکننده رزین اغلب عوامل هسته زا را در PP ترکیب می کنند. اگر پودر هسته زای خالص در PP ترکیب شده باشد، بهترین روش، استفاده از پرک یا پودر PP و یا مستربچ های هسته زا است.
قبل از انتخاب عامل هسته زا یا شفاف کننده مناسب برای PP، ابتدا باید مشخص شود که بهبود کدام یک از خواص اهمیت بیشتری دارد:
عوامل هسته زا بسیاری از خواص فیزیکی و مکانیکی پلی پروپیلن را از جمله سفتی، استحکام ضربه، سختی، درجه حرارت اعوجاج گرمایی و … را افزایش می دهند، که منجر به موارد زیر می شود:
عوامل هسته زا و شفاف کننده ها سرعت کریستالیزاسیون را افزایش داده و تنظیم می کنند تا امکان تنظیم خواص نهایی پلیمرهای نیمه بلوری مطابق با کاربرد مورد نظر فراهم شود. فارغ از نسبت جامع کیفیت به قیمت، هسته زاها و شفاف کننده ها به سمت بهره وری بهتر پیش می روند که امکان صرفه جویی در هزینه، افزایش بازدهی، بهبود خواص ارگانولپتیک، سازگاری با فرآیندهای بایوپلاستیک ها، بهینه سازی همو و کوپلیمرهای پلیپروپیلن را برای رقابت با سایر محصولات فراهم می کنند.
منبع : فرا پلیمر شریف